November 2016. We waren in de afronding van onze plannen voor een mooie winterbeklimming in de Alpen. We zouden een aantal bevroren watervallen gaan beklimmen in Zwitserland en Noord-Italië.
Op maandag de 14e november gingen we een laatste keer trainen in de klimhal in Rotterdam, even de laatste puntjes op de ‘i’ zetten. Het noodlot sloeg toe. Vanaf een hoogte van zo’n 15 meter, zeg maar zo’n 6 verdiepingen hoog, schoot ik uit het touw en viel naar beneden op een betonnen vloer. Een fout met de zekering. In een grote plas bloed en alles gebroken lag ik daar buiten bewustzijn.
Na 5 weken in coma op de Intensive Care werd ik wakker. Overal spalken, verband, een ventiel in mijn hoofd voor de hersendruk, een slang in mijn keel om te kunnen ademen en een slang in mijn neus om door te kunnen eten. Ik kon niet meer praten, zitten of lopen en voor mijn ogen was alles zwart. Mijn oogkassen waren verbrijzeld en mijn oogzenuwen kapot. Gelukkig kan ik weer bewegen, normaal ademen en eten, maar mijn zicht is volledig weg, helemaal blind. En helaas kan geen arts hier iets aan veranderen. Prof. Pieter Roelfsema (verbonden aan het Herseninstituut) ontwikkelt echter een prothese die is mijn enige hoop ooit weer een vorm van zicht terug te krijgen. Het idee dat je je eigen kinderen niet ziet opgroeien, je eigen vrouw nooit meer ziet, blijft elke dag ongelooflijk moeilijk voor me. Dus al zou ik maar weer een beetje kunnen zien, dat zou mijn leven weer heel veel blijdschap geven. Naast mijn verhaal zijn er wereldwijd miljoenen verhalen. Juist daarom is het ontzettend belangrijk om de ontwikkelingen van Prof. Roelfsema te steunen en met elkaar te laten slagen. Help ons alstublieft hiermee en doneer…..
Hein Noortman
